Laatste weekjes Tanzania

18 februari 2020 - Dar es Salaam, Tanzania

Met de taxi naar het vliegveld om Wietse op te halen. Na drie kwartier vertraging kwam hij dan eindelijk aan, een gek moment, want terwijl hij op zijn backpack aan het wachten was kon je elkaar al zien, maar moest je toch wachten om een knuffel te kunnen geven.
Het eerste dagje was direct een vuurproef in de drukte vanwen grote stad. Langs de vismarkt waar miljoenen minivisjes op de grond lagen en de bedrijvigheid enorm was. We besloten door te lopen naar Jiwe Kuu, letterlijk de grote rots. Schuilend voor de regen werden we aangesproken door een man, William genaamd, die ons uitnodigde in zijn huisje om de regen af te wachten. Altijd bijzonder om te zien hoe mensen leven, matrasje op de grond en eigenlijk is dat alles wat er in de kamer is. Een aardige vent, maar hij kon wel praten! De regen stopte niet en we besloten door te lopen ondanks het weer. William liet ons de grote rots zien en de naam klopte met wat het was, een enorm groot rotsplateau. Ondanks de regen best wel mooi.
We namen de volgende dag de ferry naar het eilandje ukerewe, waar we opgehaald werden om naar een dorpje te gaan aan de andere kant. Deze man had een cultural programme opgezet en we verbleven in een hutje in zijn families dorpje, lokaler kan niet. Ze zorgden voor heerlijk eten met veel fruit en versgevangen vis. We liepen naar het water en de volgende dag ontdekten we het eiland op de fiets. De zandweggetjes waren ondanks de vele gaten en hoogteverschillen goed fietsbaar en we genoten beiden van het lokale leven, de natuur en de vele kinderen op straat.
Ondanks dat we het hier heel erg naar ons zin hadden besloten we verder te gaan. We wilden naar het zuiden, maar dat bleek nog niet zo makkelijk. Meer dan twee volle dagen in de bus, een trein die niet ging op de dagen dat wij wilden en een lake ferry die niet ging. Daarom hebben we die avond nog een vliegtuig terug naar dar es salaam gepakt. Met tegenzin om weer in de grote stad te zijn, maar met het vooruitzicht direct door te gaan naar morogoro.
We kwamen daar rond het middaguur aan en begonnen direct met onze hike in de uluguru mountains. De 9km naar ons camping plekje bleken steiler te gaan dan verwacht en met al ons eigen camping gear was dat nog best wel zwaar. We kwamen net voor het donker aan en konden nog precies voor zonsondergang ons tentje opzetten. Het was een prachtig plekje op 1000m met een mooi uitzicht van alle lichtjes van de stad in de verte terwijl je zelf midden in de natuur zit en er ook veel lichtjes aan de hemel zijn.
De next day liepen we naar de top, weer een zware klim en mijn vloek van de pieken bleek maar weer waar te zijn, want er was zoveel mist dat er geen uitzicht was. De terugweg was prachtig, over de bergkam, door het gras met allemaal vlinders om ons heen. We passeerden kleine weggetjes door de dorpjes en we waren blij dat we de lonely planet niet vertrouwden dat het niet zonder gids kon. Het kon echt prima alleen, dankzij maps.me!
Toen we eindelijk bij de waterval kwamen waar we graag heen wilden, mochten we (om 3uur) ons laatste boterham opeten en afkoelen in het water tot we de tocht doorzetten naar ons hostel waar de lasagne op de kaart en de koude colaatjes welverdiend waren.
Ik werd die avond niet zo lekker, hoe kan je nou vol verkouden worden in Afrika met +30 graden?! Dat maakte het wachten in de bus op dit moment ook wel zwaar, we zijn al meer dan twee uur wachtende in de volle zon in de bus, alle verkopers steeds geïrriteerde nee aan het zeggen, niet wetend wanneer die eindelijk gaat vertrekken naar de volgende bestemming, de udzungwa mountains. Maar he, Dan heb ik wel de tijd mijn blog te schrijven en mensen in Nederland eens goed te antwoorden.

Toch kwamen we net voor het donker aan in mang'ula en konden we de tent nog opzetten en precies om zeven uur aan sluiten bij het avondeten. We zitten in best wel een luxe ding en het avondeten was dan ook allemaal best wel netjes. Heel leuk een keer, maar het was wel even omschakelen. Het is echter een heerlijk plekje in de natuur, weg van het dorp. Dit was onze uitvals basis voor de komende daagjes.
We namen het busje naar ifakara, waar we naar de rivier gingen. We hadden een naam meegekregen waar we naar moesten vragen en zo kwamen we uit bij een vrolijke man die ons meenam in een kanootje de kilombero rivier over. Ik was verbaasd hoe stabiel het boomstammetje in het water lag en de rust, vogeltjes, al het groen, water met de bergen op de achtergrond waren de reis zeker waard. Op de terugweg stapten we uit in het dorp om brood, fruit en pindakaas in te slaan voor de komende daagjes. In mijn paar woorden Swahili lukt het nu om wat dingetjes te bestellen en krijg ik elke keer blije gezichten vanwege de pogingen.
We gingen naar de headquarters van de udzungwa mountains om te starten met een twee daagse hike. Na een uur onderhandelen kwamen we er niet onderuit om zowel een guide als een ranger te nemen, maar lukte het wel om de drie daagse hike naar de mwanihana peak in te korten naar twee dagen. Ze dachten echt dat dat niet ging lukken, want de guide en Ranger hadden het ook nog nooit in twee dagen gedaan. Wij waren vast besloten wel te laten zien dat het wel kon!
We gingen op weg naar de bovenste campsie. De ranger met zijn geweer en mes voorop, wij erachter aan en de gids die sloot de rij. Vele beekjes en riviertjes over gestoken, meerdere keren natte voeten gekregen en sjoklend door het hoge gras terwijl de ranger planten wegsneed en bomen klein maakte of verplaatste om de weg vrij te maken. Ik heb nog nooit zo door de natuur gelopen over zulke niet onderhouden paden. Na ons avondmaal (boterham met pindakaas) zijn we snel gaan slapen, want de volgende dag zou een lange dag worden.
Na het ontbijt (boterham met pindakaas) om zeven uur gaan wandelen. Door de regenbui van de vorige dag waren al mijn wandelkleren nog nat en ook nu vertrokken we in de regen. Het zou vijf uur duren naar de top, maar wij bereikten hem in drie uurtjes. Volgens de ranger was dat een nieuw record. Door alle natte kleren en de wind was het snel heel koud en begonnen we aan de afdaling zonder veel gezien te hebben midden in de mist (kan het bijna voorspellen!).  Glibber de glibber nàar beneden, bij de campsite nog wat boterhammen met pindakaas en op naar het startpunt. Doorlopend, want voor het donker moesten we echt het park uit zijn aangezien hier ook leopards en chitaas rondlopen. We waren blij dat we een ranger hadden toen hij een slang voor ons op de weg spotte die giftig bleek te zijn. Een paar stappen terug om zijn pad niet te verstoren konden we daarna door. Na 26 km in de bergen op 1 dag stonden we met stijve benen weer beneden, blij met de douche die op ons te wachten stond maar ook voldaan van afgelopen daagjes.
Terwijl we eigenlijk naar bed wilden, moesten we toch echt dingen uitzoeken, want hier stopte ons plan. We wilden eigenlijk naar Selous NP, maar na wat contacten bleek dit 300$ pp te zijn en besloten we toch maar naar Mikumi te gaan.

Dat bleek een goede keuze, want ondanks dat de natuur er niet zo mooi was als in de andere parken was het heel rijk aan dieren. Zoveel giraffen van dichtbij gezien, een hele hoop Nijlpaarden, olifanten,, zebra's en buffalo's. Voor mij was het een toevoeging op wat ik al gezien had, maar ik genoot vooral van Wietses enthousiasme.

We wilden hierna door naar Mafia eiland, maar zoals we inmiddels van Afrika gewend waren, duurt alles veel langer dan gepland. We hadden niet zo veel zin om weer heel vroeg de boot te pakken, daar twee daagjes te zijn en gestresst te zijn op de dag terug voor het halen van ons vliegtuig. We besloten daarom om naar Kigamboni te gaan, een strandje net buiten Dar Es Salaam om onze reis relaxed af te sluiten. Nadat we een hostel niet gedaan hebben vanwege al het lawaai en smerigheid, een resort vanwege de hoge prijs en het ons toch niet op ons gemak voelen, kwamen we per toeval een lokaal huisje tegen, bijna aan het strand, waar we konden verblijven. Hoewel de schimmel op het plafond staat en het wemelt van de muggen, is het een mooi plekje met echt mega lieve mensen. Een broer van de eigenaar liet ons samens het dorpje zien met alle plekjes waar we konden eten.
Het heerlijkste dagje van misschien wel de hele vakantie vond ik vandaag. We hebben een laser (zeilbootje) gehuurd om naar Sinda eiland te zeilen. Een onbewoond eilandje met wit strand en helder blauwe zee. Morgen hebben we nog 1 dagje waarin we zonsopkomst willen gaan kijken en dan zit het er al weer op.
Op dit moment voelt het goed om weer naar huis te gaan na de afgelopen 3 maanden. Ik heb een hele mooie tijd gehad en de laatste weken in Tanzania waren echt genieten, maar nu is het ook wel weer tijd voor Nederland!

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

5 Reacties

  1. Lieke Jorna:
    18 februari 2020
    Zo leuk weer zeg!! Mooie avonturen! Hopelijk tot heel snel :)
  2. Ronald:
    19 februari 2020
    Ja idd, het is weer tijd voor Nederland! Maar jou kennende komen er vast weer nieuwe reizen. En dan lezen we graag weer mee!
  3. Marleen Vrouwes:
    19 februari 2020
    Dank weer voor alle interessante verhalen Sanne! Fijn dat jullie samen hebben kunnen genieten en afsluiten en leuk om Wietze nu ook eens te zien 🤗
    Succes met acclimatiseren weer in Nederland !! Liefs 😘
  4. Thecla:
    19 februari 2020
    Goede reis Sanne en Wietse en tot gauw.
  5. Jan en Janneke:
    20 februari 2020
    Goede reis terug samen. Fijn om alle verhalen weer te lezen. Groeten en tot ziens!