De laatste daagjes in Kathmandu en een heel ander avontuur; Bali en Lombok!

3 juli 2018 - Bali, Indonesië

De laatste daagjes in Kathmandu waren zwaar, maar als snel had ik een leuke en lieve groep mensen om me heen. Dat gaf me gelijk wat vertrouwen in het alleen reizen en naast het chillen op het dakterras in Kathmandu hebben we met zijn vieren gehiked.
Na 5 dagen was het tijd om afscheid van ze te nemen en in het vliegtuig naar Bali te stappen, voor mij een nieuwe start.

Daar aangekomen ben ik direct maar Kuta gegaan, een stadje dichtbij het vliegveld. Hier voelde ik me totaal niet op mijn gemak met alle Australiers die alleen kwamen om bier te drinken en op het strand te liggen. Ik heb daarom snel een scooter gepakt om het Zuidelijkste deel van Bali te verkennen en dat gaf gelijk weer een ultiem vrijheidsgevoel! Ik kwam aan in een hostel, waar ik de enige gast bleek te zijn. De eigenaar (een hele lieve 40jarige man) nam me direct mee achter op de scooter naar zijn favoriete zonsondergang plekje en doorweekt van de golven wees die me vervolgens de plekjes aan waar ik echt moest gaan eten. Ook de volgende dag is die met me mee gescooterd naar zijn favoriete strandjes en tempels. Het was eigenlijk heel gezellig en hij was zo happy met elke input ter verbetering van zijn net opgestarte hostel dat ik nog steeds appjes krijg met foto s als hij iets verbeterd heeft of een bedankje voor de goede review en hoeveel gasten dat hem inmiddels heeft opgeleverd.
Ik besloot om de toeristische route over te slaan en naar het eiland Nusa Penida te gaan. Terwijl ik aan het wachten was op de ferry (die om 11 uur moest gaan, maar pas om 2 uur ging), ontmoette ik 2 Duitse meiden die me kwamen redden van te geinteresseerde Indonesische jongens. Het klikte ontzettend goed en hoewel we in een ander hostel zaten hebbe we eigenlijk alles samen ontdekt.
Nusa Penida is echt een prachtig eiland met hele slechte wegen. Maar het scooteren door deze heuvels en jungle maakte me wel echt gelukkig. Prachtige paradeisjes gezien waar we al hikend ook wel veel moeite voor hebben gedaan.
Na 3 nachtjes gingen zij weg en besloot ik nog 1 dagje naar een ander eilandje (nusa lembongan) te gaan. Dit was heel klein, maar ook heerlijk om in mijn eentje rond te toeren en de secret beaches te ontdekken.

De ferry terug naar Bali had ook intense vertraging, omdat die niet kon aanleggen deed die er 6 uur ipv 1,5 uur over! Daardoor was het te laat om naar Lombok door te gaan en besloot ik met een Nederlands meisje mee te gaan naar Ubud. Gelijk toen we daar aankwamen vonden we de sfeer fantastisch met alle gezellige eettentjes.
We hebben samen in de ochtend een hidden canyon ontdekt, wat neerkwam op klauteren en zwemmen door de rivier. Het was echter heel leuk om samen te doen, zeker omdat we op sportief niveau heel goed matchten. Met de scooter langs een markt gereden (waar we in 1 min weg waren toen we ontdekten hoe toeristisch het was), de rijstvelden in ons opgenomen en een aantal watervallen bezocht. Het mooiste was dat ons mobiel uitgevallen was en we daardoor uitkwamen bij een onbekende waterval. Hier werden we door een local meegenomen naar een ander deel van de rivier, waar we een stuk een kloof in moesten zwemmen. We kwamen uit bij een open plek, met een waterval, prachtig lichtinval en we waren de enige. Een plekje dat ik niet snel zal vergeten!

Mijn volgende bestemming was Lombok. Het verlengen van het visum was een groot gedoe en geirriteerd heb ik een taxi naar Kuta genomen om daar de 2 Duitsers weer te ontmoeten, wat me helemaal opvrolijkte. Een lekker stranddagje gehouden en helaas moesten we na 1 dagje alweer doei zeggen. Zelf had ik het heel erg naar mijn zin in een soort ecohostel die ik aangeraden had gekregen. Ik had hier gelijk een toffe groep Engelse jongens om me heen, waar ik vooral veel mee heb gesurfd, echt zo leuk om te doen! Na 5 nachten gingen zij verder en was het tijd om afscheid te nemen. Het leuke aan alleen reizen is dat je ontzettend veel leuke boeiende mensen ontmoet, maar het moeilijke vind ik wel dat je zo vaak doei moet zeggen tegen mensen waar je goed mee klikt.
Ik besloot nog een extra nachtje te blijven om weer een dagje in mijn eentje rond te scooteren en de overgebleven stranden te ontdekken. Ik ben een natuurpark ingegaan waar ik een prachtig strandje helemaal voor mezelf had.

De volgende dag ben ik naar een klein dorpje aan de voet van de Rinjani vulkaan, Pringassela, gegaan. Door de laatste dag van de Ramadam was vervoer hierheen moeilijk te vinden, maar uiteindelijk kon iemand uit het hostel me gelukkig afzetten. Hier ontmoette ik Jielly, een Indonesische jongen waar ik via couchsurfing contact mee heb gekregen. Hij nam me gelijk mee naar zijn vaders huis om te lunchen en daarna naar mijn slaapplek voor de komende nachtjes: een schattig basic minibungaloowtje midden in de rijstvelden. Het is zo prachtig en heerlijk rustig, hier kan ik wel even vertoeven! Met Jielly klikte het gelijk goed en hij nam me mee maar zijn geboortedorpje, een paar huisjes met zijn hele familie waar hij bij zijn oma opgegroeid is. Daar werd gelijk allemaal eten voor mij neergezet en hoewel het meeste lekker was, moest ik erg mijn best doen met het ontzettend pittige eten. We zijn naar het festival gegaan van Idul Fitri (suikerfeest). Allemaal vrouwen met manden vol eten die ze op hun hoofden ronddroegen. Bijzonder om te zien! Ze maken het eten zelf en geven het vervolgens aan andere families. Het gaat echt om het delen, een mooi gebaar.
S avonds mocht ik vol aandacht naar Jiellys levensverhaal luisteren, wat hebben wij het toch makkelijk in Nederland! Hij zet zich volledig in voor de educatie van de kinderen in dit dorp, omdat hij niet wil dat ze het net zo moeilijk hebben als hem om onderwijs te krijgen. Dat is ook waarom ik gekomen ben: te helpen met de Engelse lessen. Door de feestdagen is daar echter weinig van gekomen, maar ik heb duolingo aan veel nieuwe gebruikers geholpen.
De dag erna was de laatste dag van Idul Fitri, de dag waarin iedereen sorry tegen elkaar zegt. Een mooi iets, maar het zou een stuk meer betekenis hebben als ze ook een reden voor de sorrys zouden hebben. Toch weer heel bijzonder om dit vanaf de locals mee te maken.
Ik ben met alle locals meegeweest naar een riviertje waar ze altijd zwemmen. Ondanks het feit dat ik met kleding aan de rivier in ging, had ik uiteraard alle aandacht als enige blanke. We deelden lokaal eten op een bananenblad en zo kreeg ik echt een indruk van het vriendenleven hier. Ook s middags stonden studenten te trappelen om me de omgeving te laten zien en al lopende over de weg werd ik meerdere keren gevraagd of ik bij mensen wilde eten. Echt zo gastvrij allemaal en ik ben zo blij dat ik de cultuur op deze manier mee mag maken!
Toen ze erachter kwamen hoe dol ik op mangos ben, zijn we die direct gaan kopen (2 euro voor minimaal 10 mangos!). En een jongen heeft me s avonds geleerd hoe ik gadogado (een heerlijk indonesisch gerecht) maak.
Nu ik twee keer achter elkaar langer op 1 plek ben gebleven, begin ik wel steeds meer naar thuis te verlangen: vrienden, familie, het een thuis hebben, het gemak van alles in je land kennen en weten hoe alles eraan toegaat. Maar ik wil ook nog zoveel moois zien dat ik ook nog niet naar huis wil.

Na een kleine week tussen de locals had ik ook wel zin om weer Westerse mensen te ontmoeten en volledig mijn eigen gang te kunnen gaan. Dus was het tijd om door te gaan naar de Rinjani volkaan en me weer helemaal thuis te voelen met het wandelen in de natuur.
Ik had een ontzettend leuke groep, maar heel veel pech met het weer. De eerste dag regende het voortdurend en zonder uitzicht was het dan ook een 'saaie' tocht naar het eerste kamp. Wel weer een lekker kampeergevoel, warm in je slaapzakje in het tentje met de regen die gelukkig aan de buitenkant van de tent bleef. Om 2 uur s nachts stonden we op om naar de top van de Rinjani te gaan, een helse tocht, waar je met elke paar stappen weer een stap achteruit gleed door al het zand. In het begin leek het redelijk helder en hadden we goede hoop. Eenmaal meer richting de top was de mist echter te dicht en de wind zo ontzettend sterk dat we heel erg op moesten passen. Ieder van ons vroeg zich af: waarom doen we dit eigenlijk? We waren te snel en moesten nog een uur wachten tot zonsopkomst. Schuilend voor de wind en dicht tegen elkaar aan om warm te blijven, zagen we het langzaam licht worden. Van de zon was echter niets te zien, maar he, we zijn wel op de top geweest. Dat konden weinig mensen zeggen, op de top waren we maar met een handjevol. De tocht naar beneden gaf gelukkig meer geluk, met enkele heldere moment konden we toch nog van een prachtig uitzicht genieten. Om 8 uur terug in het kamp: tijd voor een 2de ontbijtje! Die bananenpannenkoek ging er nu wel in en hoewel het voelde alsof er al een hele dag opzat, begon die eigenlijk pas net. We zijn naar het meer gelopen, mooi, maar niet zo bijzonder en daarna door naar het tweede kamp. Onderweg nog even gerelaxt bij hotsprings en deze tocht duurde nog zo een 6 uur! Na een hele lang dag (12 uur hiken) kwamen we aan bij een mooi kampeerplekje, waar we na het eten direct ons tentje in zijn gedoken. Ons plekje was echter zo schuin, dat we elke keer naar beneden gleden en een echt goede nachtrust zat er daardoor helaas niet in. De laatste dag met heel wat spierpijn de afdaling gemaakt en direct doorgegaan naar Mataram opnieuw te proberen mijn Indonesische visum te verlengen.

De volgende stop in Insonesie waren de Gilis. Aangekomen in een hosteltje kon ik niet echt leuke mensen om me heen vinden en het voelde ondanks de vele toeristen een beetje lonely. De groep Engelse meiden in het hostel hadden onderling allelei problemen en daar wilde ik geen deel van uitmaken en dus ben ik verhuisd naar eem bungaloowtje. Daar heb ik een Oostenrijks meisje, Marlies, ontmoet waar ik hele leuke dagen mee heb gehad. De gilis waren prachtig, met name van Gili Meno heb ik genoten. Zo rustig, prachtige standjes en blauw water.

Helaas moest ik nog een dag naar het immigratiekantoor voor mijn visum. Het duurde de hele dag, ik heb in ieder geval genoeg kunnen lezen.

S avonds een vliegtuig naar Bali gepakt en doorgereisd naar Canggu, waar Marlies op me had gewacht voor een zeer laat avondeten. De volgende dag met een hele groep van de Rinjani afgesproken en zo Canggu ontdekt.
Ik wilde echter meer zien dan alleen Canggu en besloot om er weer eens in mijn eentje op uit te gaan en te starten met een scooterloop over Noord Bali.

Ik ben helemaal langs de kust gereden en na zo een 250 km kwam ik aan met genoeg pijn in mijn kont. De weg was zo mooi en groen, genieten! In Canggu had ik een stokbrood met pesto! gekocht en op een verlaten strandje heb ik hier enorm van genoten. In mijn guesthouse kreeg ik een upgrade naar een superior kamer, wat een luxe!
Ik heb een wandelpad langs de Munduk watervallen genomen, echt zo veel mooiheid bij elkaar! Mijn scooter stond echter aan het begin en dus ben ik teruggelift en dat ging zeer soepel. Verder genoten van het scooteren over de kleine, maar veelal goede wegen met al het groen om me heen. Hier in de afgelegen gebieden zijn geen hostels, dus moet ik betalen voor een 2persoonskamer. Een dure grap, maar zo lekker die kamertjes voor jezelf met een eigen douche na alle hostels waar ik in geweest ben. Ik raak bijna verwend hier!
De volgende stop was de mount Batur, een vulkaan in Bali. Onderweg naar 2 watervallen geweest. Bij de eerste was ik vroeg in de morgen, waardoor ik hem helemaal voor mezelf had en heerlijk heb kunnen zwemmen. De tweede waterval was de grootste van Bali en het was inderdaad heel indrukwekkend al dat opstuivende water bij elkaar. Eenmaal in het dorpje bij de Batur aangekomen werd ik gelijk gestopt of ik die nacht de berg op wilde. Ik kreeg een verrassend goede deal en heb zijn nummer toch maar opgeslagen. Na wat rondvragen kreeg ik niets beters en ben ik akkoord gegaan. Ik zou aansluiten bij een groep, maar door zijn gebrekkige Engels was het afspraken maken erg lastig. Ergens vertrouwde ik het niet helemaal. Ik had echt een hele goedkope deal en de afspraak was vaag: ik zou om 4 uur s nachts aan de weg van mijn hostel staan om opgehaald te worden met de scooter en naar de rest van de groep te gaan. Met wat spanning, een vriend adequaat op de hoogte en op mijn eigen scooter durfde ik het aan en was ik zeer opgelucht toen een vrouwelijke gids beneden aan het wachten was en me binnen 5 minuten bij de rest van de groep bracht. Gek hoe argwaan werkt!
De tocht omhoog was vrij makkelijk, maar het uitzicht geweldig en ik vond het bijzonder om de krater te zien en al de stoom dat omhoog kwam.
In de middag ben ik helemaal naar het oosten gescooterd om 2 tempels te bezoeken. De eerste was meer een hele grote mooie tuin waar ik met mijn boekje wat kon uitrusten. De tweede vergde meer moeite en kostte me 2 uur trappen lopen. Ik begon bij de verkeerde ingang waardoor ik 2 keer zo ver liep en de tempel waar het omging miste. Aan de top was eigenlijk niets, niet eens uitzicht vanwege alle mist. Ik voelde me echt een beetje stom, maar moest er wel om lachen. Toch maar aan de anderr kant terug gegaan om de belangrijke tempel te zien, want ik was er nu toch. Nu moest ik echter vervoer regelen naar mijn eigen scooter, maar ja, je moet toch iets. Ik was blij toen ik op mijn scooter richting Ubud vertrok. Er was ontzettend veel verkeer, maar dat vond ik eigenlijk heel leuk. Het was een beetje een spelletje, rechts inhalen, links inhalen, ingehaald worden.
De scooterloop was ten einde en terug in Canggu heb ik nog een strandwandelingetje gemaakt en de bekende smoothiebowl uitgeprobeerd.
Inmiddels zit ik in het vliegtuig, na heel wat hectiek op het vliegveld. De vulkaan Agung is uitgebarsten, waardoor veel vluchten niet gaan, zeer vertraagd zijn en het een ongeordend zooitje is op het vliegveld. Geen rijen, maar hele menigten om in the checken. Ik ben blij als mijn vliegtuig zo opstijgt en ik richting Java mag.
In Java begin ik met een 10daagse meditatie cursus en ben ik dan ook niet bereikbaar, ik ben benieuwd!

Foto’s

10 Reacties

  1. José:
    3 juli 2018
    Lieve Sanne, wat onderneem jij veel in je eentje. Ik vind het knap hoor, zoals je rondreist en alles ervaart. Je hebt al zoveel moois gezien! Na het mediteren nog 2 weekjes scooteren op Java en dan zien we je helemaal Zen weer terug. Liefs, José
  2. Frans De Keijzer:
    3 juli 2018
    Wow wat weer een mooi verhaal. En ik kom een keer gadogado bij je eten😊
    Goede reis verder
  3. Stefan:
    3 juli 2018
    Heel leuk en herkenbaar dit. Het alleen reizen met het mensen leren kennen komt mij zeer bekend voor. De plekken die je bent geweest op Bali haal ik mij ook zo weer voor de geest. Wat is Penida mooi he, heb je ook nog met mantas gesnorkeld? Die watervallen in de buurt van Ubud vindt nooit iemand, wij zijn uiteindelijk bij dezelfde uitgekomen als jij als ik het zo lees :p veel plezier met mediteren en tot gauw!
  4. Sanne:
    3 juli 2018
    Ja penida is tot nu toe mijn favoriet! En zeker met de mantas gesnorkeld:)
  5. Marleen Vrouwes:
    3 juli 2018
    Meis, meis, meis .... wat een powergirl ben jij !! Overschakelen van samen reizen naar alleen lijkt me op zijn zachtst gezegd pittig, maar jij flikt het hem toch maar even en verkiest het alleen reizen boven een eerdere terugkeer naar huis ...
    En wat beleef je veel en hoe leuk om op deze manier zoveel nieuwe mensen te ontmoeten !!! Ik heb diep respect voor je, echt en ik wens je nog een paar hele mooie laatste weken op Java ! Ben heel benieuwd hoe dat mediteren je gaat bevallen ! Doe voorzichtig wijffie en geniet nog even met een grote G ! Xxx
  6. Thecla:
    3 juli 2018
    Wat grappig. Wilde je net een appje sturen. Zie ik dit binnenkomen. Leuk om te lezen allemaal. Ben benieuwd naar je meditatie en of je Loes nog gaat zien. Goede reis nog en groetjes van Thecla
  7. Marlies:
    4 juli 2018
    Hoi Sanne, een heerlijk verhaal weer. Ik was ruim 20 jaar geleden ook in Indonesië en een paar dingen zijn me sterk bijgebleven van Bali, waar jij veel langer was dan ik en ook veel meer nog gezien hebt van het eiland. Ik deed alles op de fiets; dan kom je niet zo ver, haha. En zeker niet als er steeds honden aan je been hangen. Het was toen nog wel een stuk minder druk. Ubud was een dorpje, met beginnend toerisme. Kuta was erg, ja, toen al. Maar wat ik je vragen wil: ik herinner me overal apen als symbool bij de hindoes. In tempels, in een soort kapelletjes langs de weg en in voorstellingen. Ik vond dat erg leuk en interessant, maar weet niet meer waar die symbool voor stonden. Kun je me helpen? Of is het je niet opgevallen?
  8. Sanne:
    4 juli 2018
    Het is me eigenlijk niet zo opgevallen! Moet zeggen dat ik ook niet heel veel tempels meer bezocht heb, had ze wel een beetje gezien inmiddels;)
  9. Jan en Janneke:
    4 juli 2018
    Hoi Sanne, heel plezier in de laatste weken. Altijd fijn om weer je verhalen te lezen en ook hoe je omgaat met jouw nieuwe situatie. Veel liefs!
    Jan en Janneke
  10. Hans Jorna:
    4 juli 2018
    Hi Sanne. Heel herkenbare verhalen omdat wij o.a. afgelopen jaar nog bijna 5 weken op Nusa Lembongan en Nusa Penida zijn geweest. Dat zwemmen met die Manta's was onvergetelijk heh! Waarschijnlijk bij Cristal Bay? Op een scooter over Bali rijden blijft een bijzondere ervaring! Leuk dat je zoveel hebt meegemaakt en vooral ook de locale sfeer hebt mogen opsnuiven. Veel plezier nog op je reizen en mede namens Renee nu groeten uit Berlijn, waar we ruim twee weken in het appartement van Da Zhi en Sjoerd zitten. Wel even wat anders dan jungletrekkings en houten hutjes!