Van Falmouth naar Nederland

Het is zo gek om na 25 dagen zee weer aan land te zijn. Na die eerste avond in de haven, mochten we de volgende dag dan echt het land op. Even de vertrouwde stemmen van het thuisfront horen. Fijn, maar tegelijk ook gek om een beetje uit de bubbel getrokken te worden. We konden in de haven een wasje draaien en ruiken dus eindelijk weer normaal. We konden douchen zonder te bewegen en ons enthousiasme in de supermarkt over appels, bananen, chocolade, brood en kaas was niet te stoppen. Het was heerlijk om even hard te lopen, door het stadje te lopen, je benen echt te kunnen strekken, mensen om je heen te zien, gras aan te raken en in een cafeetje een kop cappuccino te drinken en bij te schrijven in onze dagboekjes.  
We zijn met iedereen uit eten geweest en zelfs in het restaurant hebben we een shanti (een luid scheepsnummer die vroeger gebruikt werd bij het harde werk) gezongen. Mensen kwamen naar ons toe met de vraag of we wisten dat we in een restaurant zaten, maar onze blijdschap kon niet op. Na het eten zijn we met zijn 28'en de stad in geweest, bijzonder hoe blij iedereen dit weekend was. 
Een moment in Falmouth die ik goed herinner is de tweede avond in een klein cafeetje met een piano. Onze kok, Isabelle was daar aan het spelen, terwijl Renske erbij zong. Ze waren beiden volledig aan het improviseren en ik voelde me heel trots, genietend van hun muziek.  Ik besefte me dat van iedereen aan boord er wel een talent/eigenschap is die ik enorm kan waarderen, hoe verschillend mensen ook kunnen zijn. 

Het was tijd om weer de zee op te gaan en 24 uur te zeilen naar Alderney, een kanaleneiland. Ondanks dat we pas een weekend aan land waren geweest, vond ik het heerlijk om weer op zee te zijn, de rust om me heen te hebben, te genieten van het water en de mooie sterrenhemel. Alderney is een klein, groen eiland waar je prachtig kan wandelen langs de kust en alle forten. Het leuke van de mensen aan boord is dat iedereen ontzettend avontuurlijk is. Als ik normaal voor zou stellen om over de stenen naar het topje van een klif te klimmen, zou ik vaak terughoudende reacties krijgen. Bij deze groep mensen is het echter geen vraag en kijkt iedereen naar het puntje en begint te klauteren. Bovenop de kliffen hebben we gepicknickt met een salade gemaakt in het gras.  Hoewel Jakob, de kapitein, ons in Falmouth had gewaarschuwd dat wij waarschijnlijk enthousiaster waren om de mensen in Falmouth te zien dan andersom, waren de mensen in Alderney ontzettend enthousiast om ons te zien. Ze waren echt teleurgesteld dat ons schip na een nachtje er al weer vandoor ging. We zeilden langs de kliffen van Dover richting IJmuiden. 

De laatste daagjes is er ook nog heel hard aan de case gewerkt. Alles moest herschreven wordend, de oplossingen moesten gelinkt worden en er moesten veel visuals worden toegevoegd. Op het uiteindelijke resultaat ben ik echt trots. In het begin van de reis was is sceptisch over wat we konden bereiken met zo een diverse groep, zonder internet en op zee, waar alles beweegt. Nu ben ik echt trots op wat we hebben neergezet. De diversiteit van de groep geeft juist een enorme input en het weg zijn van de dagelijkse omgeving geeft juist veel creativiteit. 

We kwamen aan in Beverwijk, een lelijke stad in Nederland. Het voelt heel definitief om hier te liggen en de grauwheid van de stad hielp niet echt mee met de stemming. Na een dagje gingen we 's nachts naar Amsterdam. Midden in de nacht vaarden we Amsterdam binnen, een heel bijzonder moment, met alle lichtjes en het centraal station om je heen. We moesten wachten op de brug voor we naar het scheepsvaartsmuseum konden waar we een aantal dagen gelegen hebben. Het moment dat we aankwamen in Nederland merkte ik dat de bubbel langzaam begon af te breken. Familie en vrienden kwamen langs, wat heel fijn is en leuk om elkaars vrienden te zien, maar waardoor je je ook beseft dat je terug bent. De dinsdag hebben we een presentatie gehad voor familie en vrienden. De woensdag was een officiële avond voor de technische unie, het bedrijf waarvoor we de quest 'how can TU help installers to become the directers of the energy transition?' opgelost hebben. Er waren 100 mensen aanwezig, zowel van de TU zelf als cliënten en suppliers, veel meer dan ik had verwacht. De oplossing werd heel positief ontvangen en binnenkort hebben we een vergadering met een aantal van ons en het management van de TU. 

Tegelijk was het voor ons de laatste avond met zijn allen, een heel gek gevoel. Aan boord hebben we nog een afscheidsfeestje opgezet en na de happy hour (schoonmaakuur) de volgende ochtend, waarin ik voor het laatst het dek heb geschrobd, was het tijd om afscheid te nemen. Een gek moment. Het voelt echt als afscheid nemen van een nieuwe familie met heel verschillende, maar hechte mensen. Ik kwam terug in mijn kamertje in Utrecht en het eerste wat ik gedaan heb, is een muziekje opzetten, omdat het zo stil was. Het is fijn dat met huisgenootjes, vrienden en familie de overgang iets minder groot wordt gemaakt, maar het is wel echt een grote overgang. 

Van alle geluiden van de zee, is het hier nu maar stil in huis. Van alle mensen aan boord, slaap je nu alleen in je bedje. Van de weinige prikkels op zee, heb je nu weer whatsapp en zo veel prikkels om je heen. Van de bewegende spullen naar een stilstaande douche. Van golven en zee, naar de bebouwde wereld. Van mijn zeilfamilie en nieuwe vrienden, naar mijn echte familie en oude vrienden. Van de case, naar geneeskunde. Van elke dag buiten, naar binnen zitten. Maar ook van weinig beweging, naar de mogelijkheid weer te sporten. Van weinig eigen ruimte, naar je eigen plekje. Het is een hele overgang, maar ik zal deze reis en nieuwe vrienden voor een hele lange tijd met me mee nemen. Aan boord van de Morgenster ben ik echt gelukkig geweest, heb ik veel geleerd van het samenwerken, over duurzaamheid, over hoe bedrijven werken, over het zeilen en over de sterren. Ik heb vrienden gemaakt in deze mini community die ik waarschijnlijk nog jaren zal blijven zien. Nu is het tijd om in Utrecht weer een leventje op te bouwen.