Mainapokhari

Daar kwamen we dan aan, in een kleind dorpje, waar alle mensen echt nog traditioneel gekleed gaan. Ons bed bestond uit een houten plank, met een rieten matje erop. Het zat wat hard, maar het sliep eienlijk best lekker! De stroom valt hier telkens uit en is maar heel af en toe aan. De wc is een gat in de grond, maar de kamers zijn goed te doen. De eerste dag zijn we al gelijk naar deschool gegaan. Het is behoorlijk groet, omdat er een basisschool, middelbare school en bachelor bij elkaar inzitten. De scholen hebben op aparte tijden les, zodat de kinderen tussen de middag op het land bij hun ouders kunnen werken. We hadden boeken meegenomen, zodat we op de school een kleine bibliotheek konden beginnen en de leerlingen dus ook echt boeken konden gaan lenen. Er is een ontzettend groot niveauverschil. Sommige leerlingen kunnen echt heel goed engels, maar bij anderen komt het niet verder dan: 'what is your name?'

We kregen een prachtige opening. Alle kinderen zingen hier 's ochtends het volkslied en dat klinkt echt heel mooi met al die stemmetjes. Ze zijn hier ontzettend goed bezig op de school. Ze hebben sinds een paar jaar 'friendly teaching'. Dit houdt in dat de leraren de leerlingen niet meer slaan en met ze gaan praten wanneer het gedrag niet gewenst is. Ze hebben ook een love-box. Hierin doen de leraren briefjes met dingen die de leerlingen goed gedaan hebben en deze worden voorgelozen. Zo worden de leerlingen een beetje in het zonnetje gezet. Daarnaast kunnen ze 'hero of the week' worden wanneer ze goed gedrag vertonen.

De eerste dagen hebben we geschilderd. Dit was niet gebeurd, omdat er geen geld voor was. Op deze manier hebebn we zowel de school geholpen als de lokale schilder. Er kwamen op zaterdag (hun enige vrije dag) zelf een aantal leerlingen om mee te helpen. Dat was echt heel lief.

We hebben ook een dag les gegeven. In het engels hebben we de spreekbeurt ge"introduceerd. Ze vonden het ontzettend leuk, maar we merken wel dat ze niet gewend zijn om naar elkaar te luisteren. Daarnaast was het behoorlijk moeilijk om orde te houden in een klas met 70 leerlingen. Een hele ervaring dus.

Tussendoor hebben we een dag geholpen bij de bouw voor de kliniek voor zwangere vrouwen. Ik was ontzettend verbaasd, toen ik zag dat alleen de fundering nog maar stond, omdat ons verteld was dat het bijna af zal zijn. Dit komt door het regenseisoen, heb ik me laten vertellen. Ze zijn op een bron voor water gestuit en uit deze bron willen ze energie gaan winnen en daarom hebben wij daar verschillende metingen gedaan.

Met de kinderen op de shool hebben we nog spelletjes gespeed en we hebben workshops gegeven. Aan de jongere klassen over hygiene, de middelste klassen over het milieu en de oudste klassen over hiv en aids. Deze laatste workshop heb ik gegeven en ik denk dat ik dit het leukste vond van de hele reis. De kinderen hadden namelijk geen eens een idee wat het was en daardoor voelde het heel erg nuttig om te doen. Daarnaast waren de leerlingen heel geinteresseerd en kwamen ze met echt goede vragen.

De terugreis naar Kathmandu was weer lang maar prachtig. het was lekker om weer in een heerlijk bedje te slpaen in Kathandu, maar tegelijkertijd miste ik Mainapokhari. De mensen waren daar zo ontzettend vriendelijk en de lucht was niet verontreinigd. Bovendien was de omgeving prachtig.

In Kathmandu hebben we nog Durban Square bezocht, een prachtige plek. Nu maken we ons klaar voor onze reis, vant vanavond vliegen we. Het is een raar idee dat het al weer het laatste dagje is met deze geweldige groep. Helaas komt aan alle mooie dingen een eind en stiekem vind ik het ook wel weer lekker om in mijn eigen bedje te liggen, sla te eten en mijn vrienden en familie weer te zien.