Panama City

Panama City

De reis ging verder met de bus naar Gamboa. Daar overnachtten we in een hostel zo’n half uur van Panama City af . Het was een luxe  voor ons. Fruit, heerlijke bedden en ruimte. Vanaf daar hebben we wandelingen gemaakt, zijn we naar Panama City geweest en hebben we eindelijk weer internet gehad en daarmee contact gehad met thuis. Ook zijn we natuurlijk naar de Miraflores sluizen van het Panamakanaal  geweest. Het was  heel indrukwekkend om te zien hoe het water zakte en de sluisdeuren open en dicht gingen. Daar was ook een museum waar we konden zien hoe het kanaal gebouwd is en wat voor machines bij het aanleggen werden gebruikt. In een speciaal afgehuurde ruimte hadden we een ontmoeting met de Nederlandse Ambassade. De mensen van de ambassade legden ons uit wat hun werk inhield en wij konden vertellen hoe spectaculair het was bij de Emberra Indianen en tijdens de rest van School at Sea.

De volgende dag mochten we uitslapen!!  het ontbijt om 10 uur gingen we naar de ruines van Panama Viejo, de oudste Spaanse nederzetting aan de Stille Oceaan. De stad was vernietigd in 1671 en  was nooit opnieuw gebouwd, waardoor je een heel goed beeld kreeg hoe het er vroeger hier uit heeft gezien. Het contrast was dan ook groot toen we ’s middags naar Allbrook mall gingen, een enorm winkelcentrum met heel veel restaurants, winkels enz. Dit hadden we hele tijd niet meer gezien! We kregen een paar uur om ergens lekker te lunchen en te winkelen. De pizza smaakte heerlijk!!! We hadden een hele leuke dag waarin we het contrast tussen oud en nieuw Panama erg goed hebben kunnen zien.

In ons hostel hebben we ook onze reis naar Bocas del Toro voorbereid. In 3 groepen gingen we de reis maken van Santiago naar Bocas del Toro. We moesten alles zelf regelen en kregen een bepaald budget. Het was echt super gaaf, maar eerst zijn we nog een paar dagen in een zeer gelovige landbouwschool voor jongens geweest!

Wij dachten eerst dat we naar een soort klooster gingen, dus wij waren heel erg verbaasd toen we aankwamen en het eruit zag als een school, totdat we hoorden dat dat het ook was... We werden ontvangen door Padre Pedro een pater van 86 jaar. Hij was  Nederlander maar was sinds 1978 niet meer in Nederland geweest.  Zijn levensverhaal was boeiend maar door zijn ouderdom viel hij vaak in herhaling. Daarna mochten we de school gaan verkennen. Het leek een erg arme school, wat later ook wel zo bleek te zijn. Na de kamers te hebben gezien en ons spullen daar neergelegd te hebben zijn we het dorpje Atalaya ingegaan. Daar hebben we een kerkje bekeken en een ijsje in een winkeltje gekocht. ’s Avonds kregen we eten op de school, maar dit was erg weinig, waardoor de leraren van ons bij hebben betaald zodat het daarna wel goed kwam.  De volgende dag hebben we een rondleiding gekregen. Ze hadden  landbouwvelden, waar ze rijst, bonen en  verschillende knollen-wortels verbouwen en veel kippen, varkens en een paar koeien. Alles werd onderhouden door de leerlingen. Ze hadden ook een pingpongtafel en dat was echt heel leuk om weer een keer te doen. Na het avondeten hebben we met de jongens van de school Spaans geprobeerd te praten. We kregen allemaal een jongen ‘toegewezen’ en daarmee zouden we de volgende dag ook meedraaien in hun programma. Uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat we koeien gingen melken en dat ik om 5 uur buiten moest staan... Yeah  Dus in een groepje om 5 uur op weg. Na wat verloren koeien te hebben gevonden, brachten we ze naar de melkstallen.  Samen met de Panamesen hebben we alle koeien gemolken. Dat was veel zwaarder dan ik had verwacht. Om half 8 waren we klaar en hebben we ontbeten. Vervolgens zijn we nog mee geweest om twee koeien op te halen en na de lunch hebben wij hen Engelse les moeten geven. Vervolgens hebben we alle koeien nog een keer gemolken en ’s avonds hebben wen nog wat gepraat. Elke avond kon je ook sporten in de gymzaal. Ook vertelden de jongeren over de grote problemen (drugs, discriminatie, enz.) in hun land. Er moet heel wat  vertaald worden omdat ons Spaans en hun Engels dan niet voldoende bleek te zijn. Het besef dat wij het dan in Nederland zo veel beter hebben  maakt je soms dat je je schuldig voelt als je hun gebrek aan mogelijkheden ziet. Daarna gingen we ‘dansen’ op de muziek die ze daar maken. Ze hebben daar een aantal dansen en ik heb nog nooit zo om een dans gelachen. Het was een en al stampen, klappen, kruipen en springen. Daarna kwam er nog salsamuziek en de Panamesen grepen hun kans. Geen meisje bleef onbezet. Na de muziek en het dansen kregen we allemaal een tasje van ze met een shirt erin als herinnering en hebben we nog een groepsfoto gemaakt. Het verblijf was uiteindelijk echt heel erg leuk, wat we in het  begin niet verwacht hadden.