Laatste stuk van de reis en de thuiskomst

Het laatste stuk van de reis en de thuiskomst:

Vanaf de Azoren was het ongeveer 11 dagen varen naar Oostende. Het voelde echt als het laatste stukje van de reis en als ‘naar huis gaan.’ 

Het weer werd na een aantal dagen erg ruig en de golven kwamen tot op het achterdek. Ik had keukenploeg en we maakten maar noodweer maaltijden: ‘hutspot en chili’ Het was ondanks het weer goed gelukt. Toch vloog alles door de salon en de keuken heen, ook al stond het zo mooi op antislip. We vielen om en moesten ons vasthouden bij het lopen.
Op een gegeven moment kwam een van de stuurlieden naar beneden en die vertelde dat we de wachten moesten samenvoegen en de vier die het beste konden sturen, dit 2 aan 2 een uur moesten doen. Ook ik hoorde hier bij en moest dus snel gaan slapen, want om 12 uur zou ik een zware wacht moeten draaien. Samen met een andere jongen ben ik omhoog gegaan en hebben we gestuurd. Het was zwaar, want je moest elke keer aan het stuur draaien en de 7 meter hoge golven zwaaide het schip alle kanten op. Bovendien gierde de wind langs je oren en dat was behoorlijk koud! Blij, na een uurtje, dat we weer naar binnen konden. Een uurtje opwarmen en weer met tuigje en al naar boven. Je maakte je vast met een tuigje, zodat die je tegenhield als het schip heel schuin ging. Dit heeft twee nachten geduurd, voordat het weer wat afnam en we weer normale wachten konden draaiden. Het was spannend, maar echt gaaf.

 23/04 kwamen we dan aan in België. Hier kwam Renée ook weer aan boord! Super gezellig! Ze was in Panama wegens lichamelijke klachten naar Nederland gegaan en nu zagen we haar dus weer. We hebben er een feestje van gemaakt en het was geweldig.

Ik had gesolliciteerd als stuurvrouw en dat ben ik ook geworden! De scheepsovername duurde van Oostende tot het aanleggen in Nederland. Het was super!

 De nachtwacht was wel echt even inkomen en voor Rotterdam waren er heel veel schepen, waar je goed op moest letten. Ik vond het heel lastig om al die schepen in de gaten te houden, te ontdekken waar ze heen gingen en of ze met ons op rampkoers lagen. We hebben ook veel met de zeilen gedaan en ik heb nog nooit zoveel geleerd in een wacht. Ik was echt blij dat ik de reis af kon sluiten met het zijn van stuurvrouw. IJmuiden in zicht, dat zorgde voor veel reacties. Ik besefte ineens dat de hele reis nog maar drie dagen zou duren. Een heel dubbel gevoel. Ik besefte ook dat het de laatste uurtjes zeilen waren op de Regina Maris, het schip wat mijn thuis was geworden. Ik kan moeilijk zeggen dat ik vrolijk werd van deze dingen en er waren er duidelijk meerderen die plots het besef kregen dat we bijna thuis waren. De drie dagen voordat we van boord gingen hebben we nog heel veel met elkaar gedaan. Spelletjes, film kijken, heel veel kletsen en elkaar steunen. De een had het er veel moeilijker mee dan de ander om naar huis te gaan.

 Ook hebben we deze dagen heel veel schoon gemaakt. Iedereen hielp mee en met een muziekje op was het eigenlijk helemaal niet erg. Het hoorde er gewoon bij en ik vond het wel iets gezelligs hebben om zo met zijn allen schoon te maken.

 De laatste avond hebben we nog een bonte avond gehad met na afloop muziek.  Het was een geslaagde laatste avond om niet te vergeten, maar iedereen had er een heel dubbel gevoel bij. Het is moeilijk om te feesten, wanneer je weet dat het voor de laatste keer is, maar iedereen begreep dat van elkaar en dat maakte ons weer zo’n hechte groep.

 In IJmuiden hebben we ook een laatste stilte oefening gedaan op het strand. Dat was wel heel vreemd. Dan gaat alles door je hoofd. Wat je beleefd hebt met zijn allen, wat je allemaal gaat missen, maar vooral dat je de groep zo onwijs gaat missen.

De dag van de aankomst:

’s Ochtends brachten we de laatste spulletjes uit onze kajuiten naar de salon en gingen we ontbijten. Het was heerlijk!! We hadden eitjes en een croissantje, wat hadden we dat gemist! Ook kregen we een T-shirt, waar we allemaal een stuk tekst op schreven voor elkaar. Een slaapshirt, met een speciale herinnering. Opeens ging de motor aan en langzaam voeren we de sluis in. Daar stonden al de eerste mensen en ook ik zag mijn familie, een vriendin en een nicht staan. Ze waren niets veranderd, behalve dat ze drijfnat waren van de stromende regen. Toen we aanlegden vertelde Martin nog wat. ‘Ik nam 34 kinderen aan boord, maar ik kan ze jullie niet teruggeven. Het zijn allemaal jongvolwassenen geworden!’

Hij omhelsde ieder van ons, wij stapten op de wal en zochten onze familie op. Daarna was er nog een heel programma. Een aantal praatjes, dansjes en de opa van één van ons had een prachtige taart gemaakt. We hebben nog gepinguïnraced (een opwarming wat we aan boord af en toe deden) en wij hadden nog een rap ingestudeerd.

 Uiteindelijk brak dan ook het moment aan dat we onze spullen moesten pakken en afscheid moesten nemen. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zoiets moeilijks heb gedaan als afscheid nemen van een groep die een soort van tweede familie voor je is geworden. Het was vreselijk.

In de auto moest alles nog even tot mij doordringen en werd ik bijgepraat over wat er in Nederland gebeurd was. Toen ik thuis was stonden daar ineens familie, buren en vrienden in de achtertuin! Ik had er helemaal niet over nagedacht en ik stond dan ook echt verbaasd. Het was super om iedereen weer te zien en te spreken en nog allemaal bedankt!

Het slapen thuis vond ik het raarst, niet 34 man die je welterusten zegt, niet mensen op je kamer om mee te praten of een aantal in de gang om mee tanden te poetsen. Niet de geluiden van de zee, de wind, de zeilen, mensen in de gang, op je kamer of de geluiden van mensen in de salon om je heen. Er was alleen de stilte en de geluiden die je zelf maakte. Ik vond dat heel raar en kon ook pas in slaap vallen toen ik een muziekje had aangezet.

Bovendien leek alles uit verhouding. De trap te breed en niet steil genoeg. De muren te hoog en te wit, de badkamer te groot en overal was ruimte. Het was echt even wenen.
Inmiddels ben ik wel weer een beetje gewend, maar ik mis iedereen heel erg. Wel heb ik heel veel contact op facebook, mail, sms en skype. Over drie weekjes hebben we een reünie.

Nu je zo terugvalt in je oude leventje lijkt School at Sea voor mij een droom. Dat was het ook, alleen is het werkelijkheid geworden. Het was een droom die mij onbeschrijflijk veel heeft gegeven en geleerd, waar ik prachtige vriendschappen aan heb over gehouden.

 Ik wil iedereen bedanken die het voor mij mogelijk heeft gemaakt om deze geweldige ervaring op te doen. Als eerst natuurlijk mijn sponsoren, waarvan stichting Grote Broer verre weg de grootste was. Daarnaast iedereen die mee heeft gedaan aan de loterij en degene bij wie ik heb kunnen werken. Ook bedank ik mijn ouders, die mij hebben laten gaan en iedereen die mij gestimuleerd heeft om dit avontuur aan te gaan. Bedankt allemaal! Jullie hebben mij de mooiste tijd uit mijn leven gegeven.