Op de terugweg: van Cuba naar Bermuda.

Op de terugweg: van Cuba naar Bermuda.

We zijn een dag langer in Cuba gebleven, omdat er aan boord nog een aantal dingen geregeld moesten worden. Dat vonden wij geen ramp! Na de lunch zijn we naar het strand gegaan. Het was geen toeristisch strand, maar een strand waar allemaal lokale mensen waren. Dat was wel heel leuk en na twee weken was het heerlijk om weer in de zee te zwemmen. ’s Avonds konden we aan wal douchen en dat was ook wel even genieten! We hebben echt een super tijd gehad op Cuba. Ik vond het een prachtig land en ik hoop er nog een keer terug te komen. Helaas moesten we de volgende dag afscheid nemen van de stuurvrouw, die voor haar gezondheid terug naar Nederland moest. Ik vond dat een moeilijk moment omdat ik haar graag mocht en al drie keer bij haar in de wacht had gezeten. Het was echt moeilijk om daar weg te zeilen, terwijl het stipje steeds kleiner werd. Gelukkig gaat het goed met haar en komt ze weer aan boord. Eenmaal weggevaren hadden we gelijk weer school. Helaas waren er ook een aantal zeezieken, maar ik had er niet zo veel last van. Ik genoot ervan om weer op zee te zijn. Het water en de rust om je heen, het zeilen en de wind. Het is echt iets wat je mist als je aan wal bent. We zijn nu dus onderweg naar Bermuda en ik begin dan ook beter te beseffen dat we nog maar twee maanden hebben. De tijd gaat ineens zo snel!! Helaas hebben we weer wind tegen en moeten we dus op de motor varen, maar ondanks dat is het weer genieten van het geluid van de zee, de golven die tegen de boot aan klotsen, het felle zonnetje met een lekker windje en het besef dat het in Nederland nog heel koud is.

In Cuba was het internet echt heel slecht en hierdoor was het schoolwerk bijna niet op gehaald. Daarom zitten we nu met een heel aantal allemaal achter laptopjes verslagen te schrijven. Dat is wel een mooi gezicht. ’s Avonds spelen we nog steeds veel spelletjes en ’s nachts hebben we ook weer wachten. Dat is wel weer even wennen, maar na één wacht zit je er weer helemaal in. Het is rot om ’s nachts om 4 uur op te moeten staan, maar als je dan eenmaal boven bent is het wel oké. De sterren zijn prachtig en we hebben nu wacht van een andere stuurvrouw, die daar heel veel vanaf weet. De opkomst van de zon is na al die keren ook nog even mooi!

Ook hebben we weer een stilte oefening gedaan. Het is echt vreemd. De eerste keer dat we tien minuten stil waren voelde het echt als een uur. Hoe vaker je doet, hoe makkelijker en fijner het wordt. Het is echt fijn om even rust te hebben, omdat je dat hier op de boot eigenlijk nooit echt hebt. Dan krijg je pas echt het besef wat je de afgelopen tijd allemaal gedaan hebt en bij de laatste stilteoefening vonden de meeste mensen de tijd dan ook te kort. Dat is wel grappig om te merken.

Zaterdagavond is nu filmavond geworden. We kijken dan met zijn allen op het grote scherm een film. Dat is wel super gezellig. Je merkt ook heel goed dat het kouder wordt. Het zit er niet meer in om ’s nachts wacht te lopen in je korte broek. We hebben nu weer ons zeilpak aan en ik heb al weer eens mijn muts en handschoenen aan gehad. Ook komen de dekbedden weer naar boven. Dat is wel super jammer, want ik genoot wel van die warmte. Nou ja, straks, als ik terug ben in Nederland is het weer zomer!

4 maart begon als een gewone dag.... er was veel wind en het was super super gaaf! We voeren met windkracht 8 tussen de Bahamas en Bermuda met schoener, groot fok en de binnenkluiver op. Dit is het tuig waar de Regina Maris goed mee zeilt onder deze weersomstandigheden. Ik had wacht met mijn groep en de anderen waren benedendeks. Na de zonsondergang kwamen we ineens in een storm terecht. We gingen ineens heel schuin over stuurboord en daarna over bakboord. Dit zorgde ervoor dat er verschillende dingen afbraken en overboord sloegen. Dat was heel eng, maar gelukkig zijn er geen persoonlijke ongelukken gebeurd. De schipper vertelde ons dat dit natuurverschijnsel een microburst heet, die uiterst zeldzaam is. Je kunt dit vergelijken met een omgekeerde tornado, waarbij de wind met 120 kilometer per uur naar beneden komt. Hierdoor is het schip tijdelijk onbestuurbaar. Hoewel het misschien maar twee minuten duurde leek het voor mij wel een half uur. Toen wij met de kapitein het dagverblijf in gingen om uit te leggen wat er was gebeurd, kwam er een groot applaus en werden de eerste grappen al weer gemaakt. We liggen nu veilig en wel in de haven van Bermuda en tot onze grote verassing kwam er na twee dagen een grote taart namens al onze ouders met daarop geschreven: We survived de Bermudadriehoek!!