Mediteren, relaxen en weer wennen in Nederland

De afgelopen 10 dagen in het stilte meditatieklooster waren heftig en bijzonder. 
De meditatietechniek (Vipassana) heeft niets te maken met het geloof, maar het doel is om de realiteit te zien zoals die is. Je leert sensaties in je lichaam te voelen zonder daar afkeer of behoefte naar te hebben. Vervolgens zou je dit ook op emoties toe moeten kunnen passen. Het klinkt erg vaag en zweverig, maar dat is het niet. 

In het hostel had ik een aantal mensen ontmoet die hetzelfde gingen doen en samen zijn we naar het centrum gegaan. Daar werden we naar onze kamers gebracht; we slapen met zijn vieren. We hadden de tijd om elkaar een beetje te leren kennen, moesten de telefoons inleveren en alle afleidingen in een kluisje stoppen. Met een beetje pijn heb ik mijn boek, dagboek en muziek ingeleverd. Het idee is om geen afleidimgen te hebben zodat je je volledig focust op alles wat er in jou gebeurt. Na de avondmaaltijd ging de stilte in: 10 dagen niet praten, geen contact maken en geen aanrakingen.
Verder waren er nog een aantal regels: geen dieren doden (waah ook geen mieren of muggen!),  geen intoxiteiten, geen afleidingen, complete scheiding van man en vrouw, geen excersise (heel moeilijk!) en de timetable volgen. Die timetable was me wat:
4.00:      ochtendbel
4.30:       meditatie
6.30:       ontbijt en rust!
8.00:       groepsmeditatie
9.00:       meditatie
11.00:      lunch!
13.00:     meditatie
14.30:     groepsmeditatie
15.30:     meditatie
17.00:     theepauze!
18.00:    groepsmeditatie
19.00:    onderwijs
20.00:   groepsmeditatie
21.00:    slapen!

En dit was elke dag hetzelfde, vrij saai eigenlijk. De eerste dagen was het focussen op ademhaling. Ik kon me niet zolang concentreren en zeker niet zo lang in kleermakerszit zitten. Ik deed echter mijn best. Mijn eerste twee dagen dacht ik: dit ga ik nooit volhouden. Elke pauze die ik had was ik of rondjes aan het lopen om mijn benen te strekken of aan het slapen. Hoewel je niets doet, ben je toch heel moe. Daarnaast had ik s avonds en s ochtends veel honger, want de banaan en thee (en bouillon die ik nog uit nepal had) waren voor mij absoluut niet genoeg in de middag.
De derde dag werd de focus gelegd op het voelen van sensaties in een klein gebied van je gezicht. Dat ging eigenlijk wel goed, ik had mezelf een betere houding gevonden en de moeheid was veel minder. Die sloeg meer om in rusteloosheid, het willen bewegen, iets doen. Ik heb echt duizende rondjes gelopen, al mijn kleren gewassen, 4x per dag mijn tanden gepoetst en ik ben op een gegeven moment toch wat buikspieren gaan doen en gaan muurzitten als er niemand in de kamer was (eerste regel gebroken).
Dag 4 was een hele goede dag. De eerste dag dat we echt met vipassana begonnen. Je moest elk deel van je lichaam gaan voelen. Elke tinteling, kramp, pulsatie en dat lukte echt goed. Dit kan je echt voelen! Ik was er nog niet zo goed in, dus 1x je hele lichaam over gaan kostte me in het begin bijna een uur. Dat is mooi, want dan gaat de tijd wat sneller;) 
In dag 5 werd "strong determination" ingevoerd. Het idee is dat je tijdens de groepzittingen niet van houding verandert. In het begin onmogelijk (probeer maar eens 10 min in een kleermaker met een rechte rug te zitten, laat staan een uur!), maar na een aantal keren ging dat beter en beter en lukte het een beetje om naar de pijn in je rug te kijken als pijn van je lichaam, "rising and passing away". Hoewel het wel heel lang duurt voor die pijn weggaat. Ik heb het idee dat ik hier al mijn spieren verloren ben, op mijn rugspieren na! Deze uren van strong determination waren best een beetje hels en elke keer was je aan het wachten tot dan eindelijk het zingen begon (de laatste 5 minuten!). Ik moet ook eerlijk zeggen dat het lang niet altijd lukte, maar als het lukte was ik wel trots.

Dag 6 was afschuwelijk. Ik had een voedselvergiftiging en lettelijk alles wat ik at of dronk (zelfs water) spuugde ik weer uit. Een dag om de meditatie te skippen en alleen met een hete waterfles in bed te liggen. Ik heb me zo lonely gevoeld, met zoveel mensen om je heen, maar niemand die even kwam vragen hoe het ging (behalve de begeleider af en toe). 
Gelukkig was het de volgende dag stukken beter en de kleine hapjes havermout bleven binnen! De meditatie herstart, maar vanaf dat moment dacht ik wel: ik moet iets liever zijn voor mezelf.
Dus tijdens de lunch deed ik havermout in een bakje voor tijdens de theepauze (regel 2 doorbroken). 
Tijdens de lange meditatiesessies besloot ik er soms even tussenuit te gaan om rondjes te lopen of even te genieten van de zon (regel 3 doorbroken).
De dagen daarna waren wel weer oke, maar vanaf dag 8 werd het echt extreem zwaar. Ik kon me niet meer concentreren, wilde totaal niet meer mediteren en mijn lijf wilde meer activiteit en ik meer afleiding. Deze dagen heb ik zoveel over alles nagedacht, zoveel gedacht aan thuiskomen en alles in de supermarkt wat ik weer wil eten. Hier besloot ik ook om de eerste meditatie in bed te blijven liggen (samen met een Indonesisch meisje naast me). Elke keer als we een bel hoorde gingen we rechtop zitten (kijk we zijn wel aan het mediteren) om vervolgens weer onderuit te zakken (nog een regel doorbroken). Ik denk echter wel dat dit een goede keuze was, aangezien ik anders alleen maar aan het dwalen was in gedachten en ik er nu na het ontbijt echt tegenaan kon.
S avonds hadden we elke keer een documentaire van een Myanmese monnik die de techniek uitlegde en heel veel goede voorbeelden gaf. Ontzettend inspirerend en elke avond dacht ik: ik moet beter mijn best doen, maar dan in de ochtend dacht ik: pff nee, dit is echt te veel.

Het meest lastige vond ik het niets doen, het wachten en concentreren, de onrust in mijn lijf en het niet contact hebben (niet eens de stilte, maar ook gewoon oogcontact, glimlachen). Een keer viel er een meisje vrij hard in de meditatiehal en niemand hielp haar. Ik voelde me zo schuldig achteraf dat ik naar haar toe ben gelopen om mijn excuses te geven en te vragen hoe het ging (nog een regel doorbroken, maar hee we zijn nog wel mensen!).
Er waren kleine dingen die me heel gelukkig maakte; een kopje thee, een banaan als er een extra over was, maar ook een van de vrijwilligers die je altijd zo lief toeknikte, waar je helemaal warm van werd. Ook kon ik het niet laten te lachen als iemand in de volledige stilte ineens een volle scheet of boer liet. Het douchen en wassen waren ook goede momentjes, vooral omdat je dan even iets te doen had en niet hoefde na te denken. Ook een genietmomentje was toen een meisje de slappe lach in zichzelf had en haar uiterste best deed om stil te zijn. 

De laatste dag was heel erg gek. Na een laatste meditatie was de stilte ten einde, maar niemand wist wat die moest zeggen en iedereen begon wat te lachen. Later kwamen de gesprekken op gang en het voelde alsof ik mensen echt al goed kende, terwijl ik ze niet eens gesproken had, heel gek. Iedereen die hier is is zo lief en geeft echt om anderen. Ik voelde me die dat zo gelukkig. Ik dacht; ja er is een hele hoop ellende in de wereld, maar ook een hele hoop mooiheid en dat is waar je van moet genieten. Ik heb me echt in geen tijden zo gelukkig gevoeld, dus ergens heeft alle ellende en moeite van de afgelopen 10 dagen toch iets goed gedaan. 
Ik hoorde van mijn kamergenootje dat ik praatte in mijn slaap: oeps zelfs in mijn slaap de stilte doorbroken!
Soms werd ik wakker met de woorden van de meditatie in mijn hoofd: "start again, start again" "rising and passing away". Ben ik gek aan het worden?;)

Aan het einde kregen we ons spullen terug en konden we een donatie geven en de ruimtes schoonmaken. Het mooie is dat het volledig gefinancieerd wordt van donaties en ze geen donatie verwachten. Ze willen dat je alleen een donatie geeft als je er iets aan gehad hebt en anderen de kans wilt geven, het maakt ze ook niet uit hoeveel, het gaat om de intentie. Een prachtig iets wat mij betreft om te geven uit dankbaarheid dat je het zelf hebt kunnen ervaren.

Wat ik ook heel bijzonder vond, is dat er een vrouw aan het eind van de cursus naar me toekwam. Ze wilde me vertellen dat ze elke keer gelukkig werd als ze me zag, omdat er zo een positieve vibe om me heen ging, geen sprankje negativiteit. Daar wilde ze me voor bedanken. Ik heb nog nooit, maar dan ook nooit, een groter en oprechter compliment gekregen dan deze en mijn dag kon niet meer stuk.

Tot in Nederland heb ik het volgehouden elke dag nog een half uur te mediteren en ik hoop het weer op te pakken als ik begin met studeren.

Samen met Fran, een meisje die ik in de cursus ontmoet heb, ben ik naar het huis van mijn oom aan zee gegaan. Ik wist dat het groot en mooi was, maar niet dat het zoooo groot en mooi was! Hier hebben we heerlijk een paar daagjes vertoefd. Aan het zwembadje gelegen, rondgescooterd en over het strand gewandeld. Toen ik de eerste avond in het bed ging liggen, was ik helemaal betoverd met de zachtheid!
We zijn een dagje naar het strand gescooterd met echt hele irritante kinderen. Ze kwamen echt met zijn twintigen om ons heen staan. We dachten: hier krijgen ze op een gegeven moment wel genoeg van, maar nee. Toen ze met zand gingen gooien, te dicht bijkwamen  en niet reageerden op ons indonesische houd op en ga weg zijn wij opgestapt en 100m verderop gaan lggen. Dat werkte voor 2 uurtjes. Toen ze terugkwamen was het voor ons een moment om te vertrekken. Pff wat had ik even een hekel aan kinderen!
Al met al heb ik de laatste dagen echt genoten en uitgerust.  S avonds was de zee vol met lichtjes van de vissersboten, een magisch gezicht.
Ik had nog 1 dagje in Bogor waarin ik vooral cafeetjes gehopt heb. Ik was eigenlijk heel blij dat ik Java uit mocht. Ik was klaar met elke keer nagestaard worden, waar ik ook liep met mister nageroepen te worden en het idee te hebben dat er bij groepen mannen steeds grappen over me werden gemaakt die ik niet kon verstaan.
Dus op naar Singapore!

In Singapore verbleef ik bij een meisje van couch surfing. Na een hele foto uitleg van hoe ik bij haar thuis kwam, werd er door haar vader open gedaan en werd ik met ontzettend veel warmte verwelkomd en voelde ik me bijna thuis. Joylynn kwam een uurtje later thuis van haar werk en nam me mee naar een lokale foodcourt om daar allerlei lokale gerechten uit te proberen. Het klikte ontzettend goed en ik was blij met mijn keuze voor couch surfing ipv. een hostel. De volgende dag ben ik de stad gaan verkennen. Wat een grootte en luxe en zoo schoon! Een heel verschil met wat ik de laatste maanden heb gezien. Met Johan door little India gelopen en we waren zo moe dat we besloten te relaxen in de botanische tuinen. In de avond ben ik met Joylynn naar de lichtshow geweest voor een enorm luxe hotel en daarna naar garden of the Bays: een grote tuin met enorme arteficial bomen, heel vet wel. Ik vond het heel bijzonder aan Singapore dat er zo veel groen in de stad is, waardoor het heel leefbaar voelt.
De volgende dag nog meer door de enorme winkelcentra gelopen en China Town ontdekt. Samen met Johan bij Joylynn haar familie gegeten en ik ben nog aan het nagenieten van de gastvrijheid. We moesten perse durian proberen, een hele vieze vrucht die enorm stinkt (en daarom ook niet meegenomen mag worden in de metro). 
Nu was het eindelijk tijd om in het vliegtuig naar Nederland te stappen. Terwijl we aan het wachten waren op onze vlucht moest ik al wennen aan al het Nederlands om me heen. Op het moment dat ik het platte Nederland onder me zag besefte ik dat ik de mooie bergen en de tropische natuur onwijs ga missen. Het gaat me echt wel even moeite kosten om weer in het structurele Nederland te passen.
Op Schiphol moesten we (zeer ongeduldig) wachten op onze baggage. Het was zo gek om door de deur te lopen, wetende dat onze ouders daar zouden staan. Ik merkte aan mezelf dat ik zenuwachtig was. Naast mijn ouders was er de verassing van twee super lieve vriendinnen die me kwamen ophalen, wat was ik blij iedereen te zien! 
Het voelt zo dubbel om thuis te zijn en echt als thuis voelt het nog niet, ik ben er ook zo lang niet geweest. Het is heel fijn om weer anoniem over straat te kunnen lopen zonder continue aangekeken te worden. Het is fijn om me niet zo intens lang te voelen. Het is ook gek om overal Nederlands te horen, weer op de fiets te stappen en te weten waar je heen gaat. 

Ik kijk nu al terug op het afgelopen jaar als een prachtige tijd, met pieken en dalen, waar ik wel heel veel van geleerd heb. En ik zie nu al uit naar mijn volgende reis, die zeker gaat komen (al weet ik nog niet wanneer).