Deel 2 van Myanmar en Noord-Thailand

19 april 2018 - Kathmandu, Nepal

We vervolgen ons avontuur in Hsipaw. Een dorp in noord-oosten van Myanmar bekend om zijn trektochten in de mooie natuur. We besloten een 3-daagse trektocht te boeken met 2 anderen. Als optimistiche (en gierige) Nederlandsers waren we van mening dat we in de middag op de fiets een waterval konden bezoeken. Na nog geen 10 minuten hadden we de moed echter opgegeven vanwege de onmogelijk lage en slechte fietsen en de hobbelige weg. Met de scooter dus naar de waterval. Jammer genoeg bestond de waterval uit 2 dunne straaltjes water, dat krijg je in droogseizoen. In de middag nog een 'paleis' bezocht en zonder enige verwachting waren we wat verbaasd toen we aankwamen bij een Westers gestijlde villa. We werden meteen uitgenodigd voor een uitgebreide geschiedenis over de omgeving en dit paleis dat behoorde tot de prins van deze regio. Dit was een mooie gelegenheid om wat meer te vragen over de leger en de regering hier. Het blijkt dat dit twee losstaande machten zijn die elkaar amper controleren. De regering wil graag veranderen maar het leger is een stuk conservatiever. Het leger zit echter ook in het Parlement en zo kan het elke wetswijziging die hun niet aanstaat makkelijk blokkeren. Tijdens ons korte verblijf in Myanmar zijn we er dan ook achter gekomen dat het plaatje dat de media schetst (o.a. over de Rohinya's) slechts de halve waarheid is. De bevolking wil graag minder macht voor het leger, maar dit is lastig te bewerkstelligen.

De volgende dag hebben we nog goed genoten van ons ontbijt met onbeperkt pannekoeken om daarna te beginnen aan de trektocht. We liepen (naast onze gids) samen met een aaridg Uruguayaans koppel van eind 50. Na een uur lopen werd al duidelijk dat het een lange tocht ging worden. Er werd veel gestopt en na navragen bleek dit dan ook hun eerste wandeltocht te zijn. Best optimistisch om dan meteen een 3 daagse wandeltocht te doen. In de middag (onbeperkt!) geluncht bij mensen thuis in een klein dorpje om na een te lange pauze (2.5 uur) nog een uur door te lopen naar onze slaapplek. Ook dit was bij mensen thuis, in een zogenoemde homestay. In de avond hebben we rondom een kampvuur de uitgebreide sterrenhemel met onze gids besproken en hem uitgelegd wat de zon, sterren en planeten eigenlijk precies zijn. Onze gids bleek 20 te zijn en hij geloofde dan ook niet dat wij (slechts) 21 en 22 waren. De mensen hier hebben een ander ritme dan wij gewend waren. Vanaf 8 uur gingen ze naar bed en 9 uur waren alle lichten uit. Dat was maar goed ook want de volgende ochtend werden we vroeg door alle hanen wakker gemaakt en zaten we voor 7 uur al aan het ontbijt. De hanen waren alleen niet de enige die geluid maakten. Achter de heuvel, op zo'n 5 km afstand, waren veel geweergeluiden en bomontploffingen te horen. Na wat bellen van onze gids bleek de lokale bevolking (een etnische minderheid) in gevecht met het leger en dat was erg dichtbij en goed te horen. Ohm vertelde ons dat die etnische minderheid aanzienlijk minder toegang tot scholen en ziekenhuizen heeft en daartegen in opstand is. Aangezien het vechten zo dichtbij was werd onze wandelroute die dag dan ook meermaals veranderd om zo ver mogelijk van het vechten verwijderd te blijven. Tijdens het wandelen was dan ook nog vaak het gevecht te horen. Na een vrij korte wandeldag kwamen weer we in een homestay aan en zijn we na het relaxen bij het kampvuur en een vullende maaltijd weer optijd ons bed in gedoken.

De volgende dag was er gelukkig niks meer te horen van het vechten dus zijn we op pad gegaan. De vrouw van het stel bleek echter blaren ontwikkeld te hebben (niet verrassend aangezien haar schoenen niet ingelopen waren) dus het werd een langzame en korte wandeltocht. Onderweg nog bijna omvergelopen door 2 rennende en vechtend buffels, maar gelukkig kunnen we het navertellen. In de middag een mooie maar touristische waterval bezocht. Net voordat we hier in gingen gleed een man flink uit en bezeerde zijn schouder. Er was weinig aan de hand maar als doorgewinterde artsen (haha) hebben we hem toch wat suiker gegeven aangezien de man volledig wit weg was getrokken. Heeft 3 jaar studie toch nog zin gehad!
Die avond genoten van de beste fruitshake in Myanmar (maar zeker niet die van Thailand) met pizza en een normaal bed i.p.v. een houtrn plank!

Voor de laatste keer genoten van de onbeperkte pannenkoeken en vervolgens naar de treinhalte gelopen om de scenische route naar Pyin Oo Lwin te nemen. Op aanraden van Ohm (onze gids) hebben we de 2e klasse genomen i.p.v. de touristische 1e klasse om meer het locale leven te ervaren en lokaal was het. Voor 6 uur in de trein betaalden we zo'n 80 cent pp en die prijs bewees zichzelf snel. Comfort was ver te zoeken en de trein voelde meer als een schip tijdens een storm door het schommelen (onze backpacks vielen zelfs uit de rekken boven ons hoofd!), maar de uitzichten maakten veel goed. Onderweg passeerden we veel rijstvelden, reden we praktisch door iedereen zijn achtertuin, konden met gemak iedereen zijn woonkamer inkijken en reden we over een enorme brug over een vallei heen. Dit hadden we allemaal nooit willen missen!

Aangekomen in Pyin Oo Lwin hebben we meteen een busticket geboekt naar Inle Lake voor de volgende avond/nacht. Tijdens ons avondeten werden we weer schaamteloos de hele tijd door alle bedieners aangestaard, dat went toch niet helemaal. De volgende dag op veels te kleine fietsen naar de botanische tuinen gegaan. Hier veel gewandeld, vogels bekeken en mandarijnen van een jong stel gekregen. Mensen hier zijn onwijs gul en delen heel snel hun eten met onbekenden, erg bijzonder om zo mee te maken!
Onderweg gestopt voor een (klein portie) lasagne. Met wat tijdsdruk vanwege de bus vroegen we of het snel klaar was. De bediener beloofde 5 minuten maar dit werd 30 minuten. Gehaast aten we alles op en snelden we ons naar de bus. Iets te laat kwamen we hier aan maar Azië zou Azië niet zijn als de bus niet een uur te laat was. Voor niks gezweet dus...

Ondanks de vertraging was onze bus sneller dan verwacht in Inle Lake. We werden om kwart voor 3 's nachts afgezet en moesten nog tot 5 uur wachten voordat we ons hostel inkonden. In Myanmar koelt het flink af 's nachts dus we hebben voor het eerst onze fleecetruien uit de tas gehaald en zo zaten we uiteindelijk met 6 lagen aan als 2 zwervers meer dan 2 uur lang op de stoep te wachten en slapen totdat de eigenaar van het hotel aankwam. Gelukkig mochten we meteen onze kamer in en hebben we wat bijgeslapen. Die middag wat research gedaan over wandeltochten in de omgeving en opzoek geweest naar mensen om de boottour over het Inle meer mee te delen. Na lang zoeken een broer en zus gevonden. We hebben besloten om de zonsopgang tocht te doen dus we zijn maar weer vroeg ons bed ingedoken!

In het donker de boot ingestapt. Goed voorbereid hadden we een dikke trui en regenjas mee en die bleken op het water meer dan nodig. Door de dikke mist viel de zonsopkomst wat tegen, maar het was zeker niet minder speciaal. Het Inle meer staat bekend vanwege zijn vissers. Alle vissers gebruiken lange bootjes die ze voortbewegen met een stok vastgehouden door hun been. Dit scheelt een hand en zo hebben ze twee handen vrij om te vissen. Het ziet er erg indrukwekkend en lastig uit om zo goed in balans te blijfen met 1 been roeiend en de andere balancerend op de boot. Zo'n 10 jaar geleden werd er nog met bamboe'kooien' gevisd wat erg fotogeniek was. Tegenwoordig gebruiken ze de veel praktischere visnetten. Om de toeristen aan te trekken zijn er 'gelukkig' nog nepvissers die heel geoefend voor je poseren voor een kleine prijs. Wij konden meer genieten van de echte vissers die nog steeds staan te balanseren. De tocht vervolgde ondertussen over het meer naar een zilverwerkplaats. Hier wordt ons getoond hoe zilver gesmolten en gesmeed wordt tot ringen en andere sieraden. Ondanks lang aandringen en enorme kortingen besluit Sanne toch geen oorbellen te kopen, ze zijn niet mooi. Bij onze volgende stop, een grote locale markt, wordt ons verteld dat Sanne beter de sieraden had kunnen kopen. We waren de eerste klanten en in Myanmar geeft het ongeluk als je je eerste klanten niks verkoopt, oeps! Dat verklaart meteen de enorme kortingen. Op de markt eten we (eindelijk) ontbijt en bewonderen we de enorme kraampjes met grote bakken rijst, groenten en kruiden. De volgende stop is een weverij van doeken. We zagen hoe iemand een hele dag bezig is om 15 meter aan draad van een lotus te maken. Bedenkend hoeveel draad er in een doek gaat kost het weken om 1 doek te maken. Na de interessante technieken van het weven te hebben bewonderd vervolgenden we onze weg naar een (saaie) tempel die we snel gezien hadden. De rest van de middag hebben we een klein dorpje met veel stupa's bezocht en onderweg terug nog langs een 'longneck' dorp geweest. Hier wonen vrouwen met gouden ringen om hun nek. Vanaf jonge leeftijd krijgen ze jaarlijks nieuwe ringen totdat ze in totaal 25 ringen van in totaal 8 kg om hun nek heen hebben en zo hun nek uitgerekt is. Waarom? In de omgeving (waar ze oorspronkelijk woonden) waren er vaak tijgeraanvallen en de ringen gaven bescherming tegen beten. Beetje gek wel dat alleen vrouwen ze dragen, maarja, dit werd ons verteld.

De volgende octend begonnen we aan een wandeltocht van zo'n 25 km met een gids. Eerst onze lunch gekocht en meteen werd duidelijk dat je als toerist 2x zoveel betaalt voor ongeveer alles. Gelukkig is het dan nog steeds goedkoop! Met onze snelwandelende gids een lange maar mooie tocht gelopen en nog gestopt voor een wijnproeverij. De wijn viel alleen flink tegen, gelukkig waren de nootjes lekker! Van onze gids kregen we te horen dat hij al een half jaar lang geheim een vriendinnetje had in een dorpje 2 uur verderop. Zijn ouders mochten niks weten, toch wel wat anders dan we gewend waren.

Goed voorbereid vertrokken we de volgende dag met een hobbelige tuktuk naar een afzetpunt om onze 2 daagse wandeltocht naar Kalaw te beginnen, zonder gids! Verkeerd afgezet en met matige kaarten/gps was de route soms onduidelijk. Gelukkig is het overal droog dus konden we gewoon door grote vlaktes lopen ipv over paden. Na 23 km lopen kwamen we aan bij een buddhistisch klooster, waar we gehoord hadden dat we gratis mochten overnachten. We werden begroet door 5 jonge monnikken (8-10 jaar) en 2 begeleiders en uitgenodigd voor thee (iets wat je hier echt overal gratis bij krijgt, heel chill!). We hebben de kinderen met gebaren wat Engels geleerd, maar op het moment dat de hoofdmonnik binnenkwam schoten ze allemaal snel weg. Na nog 3 koppen thee werd het duidelijk dat we er niet konden slapen (waarschijnlijk omdat ze geen gescheiden slaapplekken hebben voor man en vrouw). We werden naar het dorpje gebracht en daar bij iemand thuis afgezet na wat onderhandelen over een prijs. Daar kregen deelden we het vuurtje en sliepen we op een deken.

Met hetzelfde ontbijt als avondeten waren we al vroeg op pad voor de laatste 25 km naar Kalaw. De route was iets lastiger navigeren tot onze lunchplek. Hier ontkwam Sanne niet aan het krijgen van een lokale zonnebrand creme. Op een snijplank werd wat water gedaan.Vervolgens werd hierover een stronk boom hard gewreven waardoor de schors afgaf. Dit lichtbruine smeersel wordt vervolgens om het gezicht gesmeerd, deels tegen de zon en deels cosmetisch. Makkelijke en goedkope oplossing dus! Na nog een mooi stuk langs een vallei kwamen we aan in Kalaw. Na 3 verschillende kamers te hebben geprobeerd hadden we eindelijk voldoende stromend water in onze douche.

Kalaw zelf is niet zo bijzonder dus we zijn meteen door gegaan naar Myawaddy om daar de grens over te gaan naar Mae Sot in Thailand. Na een mooie 16 uur durende busrit kwamen we ietwat slaperig aan in Myawaddy waar we naar het betalen van onze boete voor het 'overstayen' van onze visa weer terug in Thailand waren! Snel onze kamer met airco ingedoken om de hitte te ontwijken en wat bij te slapen. Sanne heeft geregeld om in Mae Sot 2 dagen in een kliniek mee te lopen vanwege haar interesse in tropengeneeskunde. Het is een kliniek waar basis zorg gratis aangeboden wordt. Met name mensen uit Myanmar komen hier heengereisd om zorg te krijgen, vaak illegaal over de grens en dagen in de bus. Dit omdat de zorg in Myanmar voof hen niet toelaatbaar of onbetaalbaar is. Soms hebben ze al hun spullen verkocht om de reis te kunnen maken en hebben ze niets om naar terug te keren.
De tropenarts heeft het prachtige diverse beroep om de kliniek draaiende te houden, locals op te leiden en de moeilijkere kliniek te bekijken.
In 2 dagen heeft Sanne ontzettend veel gezien, zelfs alle nieuw geboren kindjes mogen examineren en bewonderd hoe ze zo veel zorg met zo weinig middelen kunnen geven. Maar ook heeft ze gezien hoe sneu het is als een meisje van 10 niet gesponserd kan worden voor een milttransplantatie en daardoor veel periodes van ziekte en bloedtransfusies gaat hebben of een zieke baby waarvoor niet genoeg aanvullend onderzoek aanwezig is om de oorzaak vast te stellen en de ouders via een vertaler uitgelegd moet worden dat ze het niet weten.
De bedden waren allemaal van hout en efficiëntie was soms ver te zoeken, maar toch werd er goed werk verricht.
Aan bloed was vaak tekort en dan werden fabrieken met migranten opgebeld en kwam er een hele groep bloed geven. Ze kregen dan een zak eten mee naar huis. 's Avonds werd er met alle artsen en studentem samen gegeten in de stad en daar mochten wij ook aansluiten, erg gezellig!

Na 2 dagen was het tijd onze weg te vervolgen naar het noorden, richting Chiang Mai. Hier aangekomen hebben we samen met de Nederlandse Minou de avondmarkt ontdekt en eindelijk weer mogen genieten van de Pad Thai met mango smoothies!
Waarschijn vanwege het slapen onder de airco is Sanne die nacht ziek geworden dus werd het een rustdag in Chiang Mai. Ontbeten bij een bakkerij en een korte wandeltocht door het centrum werd al snel ingeruild voor een middagdutje. 'S Avonds voelde Sanne zich al wat beter dus zijn we naar een enorme straatmarkt geweest. Op een gegeven moment begon het te regenen en het was fascinerend om te zien hoe snel alles werd afgedekt of zelfs opgeruimd. De volgende dag heeft Johan een kookcursus gedana terwijl Sanne nog even bijsliep. Tijdens de kookcursus werd veel verteld over de culinaire uithoeken van Thailand. Met een gevulde maag en een receptenboekje rijker kwam Johan terug aan in het hostel.
We besloten met Minou en een andere Nederlander Rick de volgende dag te beginnen aan een scooterloop van een weekje.

We begonnen de tocht naaar de Doi Inthanon, de grootste berg in Thailand! Onderweg werd de omgeving steeds groener, een fijne afwisseling na de droogte van Myanmar. Ook de wegen waren perfect onderhouden, wat een verschil! Onderweg gestopt voor een wandeltocht van 5 km. Ondanks dat de route op onze kaart stond en het pad duidelijk was waren we verplicht een gids te nemen, die al spelletje spelend op de telefoom, achter ons aanliep.
Die avond geslapen in een uitgestorven dorpje en ons geërgerd aan touristen die zonder shirt in een restaurant zaten. Die avond gezellig gekaart, fijn om weer wat leuke mensen te ontmoeten!

De loop vervolgde zich naar Ban Rak Thai, via Mae Hong Son. De route was ondanks de droogte mooi, we zijn erg benieuwd hoe mooi het wel niet zou na het regenseizoen. Onderweg nog gestopt bij een mooie waterval en die opgeklommen. We kwamen er ook achter dat Rick een gymleraar is geweest op dezelfde school als Sanne haar vader en zelfs kort collega's zijn geweest, wat een toeval! Die avond geslapen in een schattig dorpje aan een klein meertje. Na het avondeten werden we uitgenodigd voor thee bij een enthousiaste vrouw. Daar zittende zagen we dat ze bezig was met het vouwen van papieren bootjes voor een crematie. Uit beleefdheid vroeg Rick hoe ze de bootjes maakt en al snel waren we alle vier bijna een uur lang bootjes aan het vouwen. Als dank maakte de vrouw wat eten voor ons, erg gastvrij weer die Thaise mensen!

De volgende bestemming was Pai. Onderweg zijn we gestopt bij een prachtig groot en rustig meer en de Lod Cave. De laatste was een prachtige en grote grot waarbij we op een bamboe vlot alles konden bewonderen. Bij aankomst in Pai baalden we meteen dat we er maar 2 nachten hadden, de sfeer die er hing was erg ontspannen en aangenaam. Ons hostel had een zwembad en was gevuld met chille backpackers. Die avond uitgebreid en goed gegeten op de avondmarkt en tot laat in de nacht spelletjes gespeeld. De volgende ochtend genoten van een geweldig ontbijt met onbeperkt wafels, fruit, gebakken eitjes, omeletten en rijst, een goed begin is het halve werk. De planning was om een hotspring net buiten Pai te bezoeken maar bij aankomst bleken we een relatief hoge entree te moeten betalen. Zo stom dat ze dat hier op zoveel plekken doen! We zijn snel terug gereden en via een ietwat teleurstellende waterval gereden. De 2e waterval was echter wel erg mooi in een kleine vallei gelegen. In de middag een verfrissende duik genomen in het zwembad om daarna een Thaise massage te nemen. Een uur lang werd ongeveer elke spier in ons lichaam met handen en voeten (heel) hard gemasseerd. We werden in posities gezet die niet altijd even ontspannend waren maar uiteindelijk leverde het een memorabele ervaring en een half verdoofd lichaam op! Zeker een aanrader als je een keer in Thailand bent!
Die avond de zonsondergang geprobeerd te kijken op de Pai Canyon. Een (hele) kleine versie van de Grand Canyon die soms best lastig te belopen was. De rook (van het verbranden van de velden) belemmerden ons zicht dus de zonsondergang zelf viel wat tegen.

De volgende dag was het al weer tijd om Pai te verlaten en richting Chiang Dao te gaan. Na afscheid te hebben genomen van Rick en Minou (die blijven langer in Pai) begonnen we aan een weg met 762(!) bochten. Deze was redelijk goed te doen en na een paar uur kwamen we, net voor een enorme regenbui, aan in Chiang Dao. Even de benodigde skypegesprekken met Nederland gehad en snel onze korte nachten bijslapen.

De volgende stop was de Chiang Thai Heritage. Dit is een plek waar olifanten opgevangen en verzorgd worden. Wij hadden ons aangemeld om een dag vrijwilligerswerk te komen doen. Dit hield in dat we hielpen met het klaarmaken van eten, poep mochten scheppen en een hoop riet en bamboe mochten verplaatsten. Natuurlijk mochten we ook de olifanten voeren en wassen in de rivier. Olifanten eten zo'n 150 kilo per dag, bestaande uit suikerriet en bananen. Ze zijn enorm, super lief en hebben echt een hele dikke huid. Je moest erg oppassen waar je liep want je wilt niet onder een poot van een olifant lopen! Het was een onwijs bijzondere ervaring om zo dicht bij ze te komen en ook een handje te kunnen helpen bij de verzorging!
Aan het eind van de middag reden we door naar Chiang Mai. We leverden onze scooters in en brachten onze was weg. Dezelfde enorme markt als een week geleden was er weer, dus we hebben nog een zonnebril en mini-nietmachine ingeslagen voor Aziatische prijsjes.

De dag stond er naast de nachtbus naar Bangkok niks op de planning dus werd er veel uitgezocht voor de wandeltochten die we in Nepal gaan doen. In de taxi naar het busstation spraken we nog een Thaise jongen van 20 die in Taiwan zo'n 12 a 13 uur per dag werkte voor 6 dagen per week, veel!

Na een matige nacht in de bus kwamen we 's ochtends aan in Bangkok. Na een korte vlucht naar Kuala Lumpur, hadden we een overstap van 16 uur. Gelukkig mochten we het vliegveld uit dus konden we een hostel in! Onze tassen komen (hopelijk) automatisch mee naar Nepal dus die hebben we niet mee. Bij ons hostel lekkere roti met curry op, toch nog wat van Maleisie meegemaakt dus.

Onze vlucht gaat om 11.20 en we hoeven niet meer in te checken of baggage af te geven dus we zetten onze wekker om half 9. Als we opstaan komen we er echter achter dat Johans telefoon niet automatisch de tijd heeft veranderd dus het blijkt al half 10! We haasten ons naar het vliegveld en vergeten een waterfles, zonde! Na 2x door de security te moeten komen net op tijd aan bij het vliegveld om nog mee te mogen, dat scheelde niet veel!

De vlucht naar Kathmandu was goed en in ons hostel Myrza (huisgenoot van Sanne) weer ontmoet, heel gezellig! In de avond alle spullen ingeslagen voor onze trektocht, wat een mooie spullen voor spotprijsjes hier! Daar worden we ineens heel materialistisch van. Na een zeer korte nacht hebben we een afschuwelijke jeepreis gemaakt naar Phaplu. Dit duurde 10 uur met heel veel bobbels en met 4 mensen op de achterbank was dat niet heel erg comfortabel. In Phaplu meteen gemerkt hoe koud het 's nachts kan worden, brr! Op tijd naar bed gegaan om de volgende dag te beginnen aan de tocht naar Mt. Everest Base Camp en Gokyo. Wij zijn er helemaal klaar voor!

Foto’s

7 Reacties

  1. Margret:
    19 april 2018
    Super verhaal weer!😀🖒
  2. Hans Jorna:
    19 april 2018
    Herkenbare verhalen uit Myanmar, maar wel wat primitiever geslapen dan Renee en ik als ik dat zo lees! :-)
  3. José:
    19 april 2018
    Zo leuk om te lezen! Jullie maken er wel een onvergetelijke reis van. Geniet van de bergen in Nepal. Ik weet wel zeker dat jullie het daar ook fantastisch zullen vinden!
  4. Marit:
    19 april 2018
    :ieve twee, nog maar 2 nachtjes en dan vliegen we naar jullie toe om alle verhalen life te horen! Als de Anapurna ook zulke mooie plaatjes geeft straks dan gaan we er helemaal voor om dit samen met jullie te beleven !! Dikke knuffel in Karhtmandu!
  5. Jan en janneke:
    20 april 2018
    Heel veel plezier met je (schoon)ouders de komende tijd!
    Geniet ervan.
    xxxxxx
  6. Frans De Keijzer:
    20 april 2018
    Wat weer een mooi verslag. Hoe bewaren jullie al die indrukken en belevenissen!
    Vanaf zondag lekker met zn vieren optrekken.
    Ze zijn getraind, dus maak mooie tochten met elkaar!
    Veel plezier.
    Groetjes, frans en ina
  7. Marleen Vrouwes:
    22 april 2018
    Lieve twee globetrotters,

    Ongelooflijk weer dit reisverhaal .... ik ben benieuwd ofjullie alle kilometersdie jullie lopen tijdens deze reis, bijhouden en wat de totaalstand is bij thuiskomst !!!!
    Wat een indrukken, wat een belevenissen en hoe bijzonder allemaal !
    Ik wens jullie heel veel plezier met Marit en Vincent en vanaf nu dus genieten met zijn viertjes, enjoy !!!!
    Liefs, Marleen